Solozofia to – jak czytamy na okładce – Sztuka, która pozwala czuć się spełnionym i cieszyć się życiem w pojedynkę. I o tym właśnie jest ta książka, choć może nie w tak ekstremalnym zakresie, jak mi się na początku wydawało.

Dobra, już tłumaczę się z tego mojego urojonego ekstremum. Otóż zacznijmy od samej okładki, która według mnie jest przepiękna i Magdalena Zawadzka przepięknie zaadaptowała grafikę z Shutterstocka do tej roli. Są góry, jest zieleń, jest osoba z napojem w kubku, spoglądająca w przestrzeń. Dużo w tym spokoju, ukojenia. Natomiast przywołuje to na myśl także samotność. Lecz w moim odczuciu, taką dobrze rozumianą samotność.

Nika Vázquez Seguí pisze o tej samotności o byciu samej. Lecz nie jest to taka izolacja od ludzi, nie jest to ucieczkowe. Nie ma tu wiania od świata, zaszywania się w lesie, wykluczania kontaktów. Nie jest to tak skrajne. Zdrowe. Wyważone. Refleksyjne. Przyjemne.

Autorka pisze o zadbaniu o siebie. Odszukiwaniu, nazywaniu, realizowaniu swoich potrzeb. I absolutnie nie znaczy to, że musimy ucinać relacje. Nie musimy kończyć związków. Możemy po prostu czerpać radość i satysfakcję z życia w pojedynkę.

Psycholożka dodatkowo wzbogaca książkę o polecajki, czyli coś co bardzo lubię. Na końcu podaje nam propozycje filmów, książek a nawet piosenek dotyczących samotności (ale nie osamotnienia!). Jest to ciekawy zabieg, choć nie ukrywam, że czułam niedosyt.

Książka jest lekka, przyjemna, momentami banalna, chwilami za krótka. Taka lektura na jeden wieczór, do liźnięcia tematu, pochylenia się nad nim, być może złapania jakiejś refleksji. Ale później tę refleksję już trzeba sobie dalej docisnąć, obejrzeć, zagłębić by odczuć prawdziwą satysfakcję. Jest to możliwe. A pozycja od Czarnej Owcy, jest wspaniałym startem do tego i jako taką mogę ją polecić.

Tytuł: Solozofia
Autor: Nika Vázquez Seguí
Wydawnictwo: Czarna Owca
Rok: 2024
Ilość stron: 168

Za książkę dziękuję: